E kasi, kanina nagpunta kami ng Marcelo ni Rossel para makakuha ko ng certification na kasama ko sa upper 25% ng graduates ng batch namin. Kasama naman ako e.Upper 5% pa nga. Hahaha. FYI, rank 65 ako over 1978 graduates. Pwede na magyabang. Hahaha :) Pero hindi tungkol dun yung blog ko. Mageemo lang ako ng unti ha :)
Sa pagpasok pa lang sa munting gate ng aking paaralan, iba na yung naisip ko.
Dati, hindi naman ganun yung pasukan, binabaha pa nga yun e. Antaas na ngayon ha. Dati, hindi ganun ka-approachable yung mga guards. Ngayon, tinulungan pa nila ko makita si Lamberto. Dati, kahit maraming tao dun, feeling ko safe ako. Ngayon, mukha silang mga *****. Dati, lahat sila nakauniform. Ngayon, puro sila pormahan. Malamang, maguniform daw ba para lang magenroll. Dati, lahat ng nakakasalubong ko kakilala ko. Ngayon, kahit isang pagmumukha, hindi ko makilala.
Nagbago na kaagad? Ambilis naman ata.
Habang nasa record section ako kanina, ang gara ng feeling. Parang dati lang, nanghihingi ako ng Form137 kasi kelangan para sa application sa UPCAT, ngayon, iba na yung hinihingi ko. Ambilis noh? Tapos, nakita ko pa si Mam Myrna Dela Cruz yung teacher ko sa General Science nung First year, nakakatouch kasi natatandaan pa niya kami . After mangulit ng mga teacher sa AP, pumunta na kami sa guard para itanong tong bagay na to:
Sel&Epi: Anu po bang kelangan para makapasok kami dito sa GABAG? Guards(madae kasi sila ) : Letter galing sa teacher in charge. Sel&Epi: Kei Mam Vivo po? Guards: Oo. Sa kanya. Sel&Epi: Ay. Oh sige po. Salamat. Sa susunod na pagkikita na lang ulit.
Dati lang, nangunguna yung section namin sa pagcheer sa apat kong kaklase nun. Ngayon, maglilipat na ng title si James. Kasabay na kaya nun yung pagsasabi na, Porwan, eto na yung huli nyung pagkikita? Wag naman sana. Ayoko.
Habang lumalabas kami ng gate, di ko mapigilang lumingon pabalik. Eto yung lugar na minsan nang naging saksi sa mga kahinaan ko sa buhay. Kasama ko to sa lahat ng achievements. Sa lahat ng happenings. Sa bawat tawa at iyak ng barkada. Yung Building A na tatlong taon kong tinirhan, yung init dun. Yung siksikang classroom. Lahat namimiss ko. Lalo yung mga taong kasama ko sa paghihirap. Sa lahat ng problem sa Physics. Sa lahat ng functions na tinuturo ni Mam Ana. Err. Ang cheesy ko.
Ayun. Nakalabas na ko Marcelo H. del Pilar National High School. Panahon para maggrow mag-isa. Panahon para lumibot pa sa ibang parte ng buhay. :)
Eto na yun, isa na ko sa alumni ng Marcelo. Nangako na nga ako nung graduation e. Habang tinititigan ko, nalulungkot ako lalo. Nakakaiyak pala. Ang hirap nila ilet go. Ang hirap ng malayo sila sa'yo. SILA LANG KASI e! (kasi e?)
E kasi, kanina nagpunta kami ng Marcelo ni Rossel para makakuha ko ng certification na kasama ko sa upper 25% ng graduates ng batch namin. Kasama naman ako e.Upper 5% pa nga. Hahaha. FYI, rank 65 ako over 1978 graduates. Pwede na magyabang. Hahaha :) Pero hindi tungkol dun yung blog ko. Mageemo lang ako ng unti ha :)
Sa pagpasok pa lang sa munting gate ng aking paaralan, iba na yung naisip ko.
Dati, hindi naman ganun yung pasukan, binabaha pa nga yun e. Antaas na ngayon ha. Dati, hindi ganun ka-approachable yung mga guards. Ngayon, tinulungan pa nila ko makita si Lamberto. Dati, kahit maraming tao dun, feeling ko safe ako. Ngayon, mukha silang mga *****. Dati, lahat sila nakauniform. Ngayon, puro sila pormahan. Malamang, maguniform daw ba para lang magenroll. Dati, lahat ng nakakasalubong ko kakilala ko. Ngayon, kahit isang pagmumukha, hindi ko makilala.
Nagbago na kaagad? Ambilis naman ata.
Habang nasa record section ako kanina, ang gara ng feeling. Parang dati lang, nanghihingi ako ng Form137 kasi kelangan para sa application sa UPCAT, ngayon, iba na yung hinihingi ko. Ambilis noh? Tapos, nakita ko pa si Mam Myrna Dela Cruz yung teacher ko sa General Science nung First year, nakakatouch kasi natatandaan pa niya kami . After mangulit ng mga teacher sa AP, pumunta na kami sa guard para itanong tong bagay na to:
Sel&Epi: Anu po bang kelangan para makapasok kami dito sa GABAG? Guards(madae kasi sila ) : Letter galing sa teacher in charge. Sel&Epi: Kei Mam Vivo po? Guards: Oo. Sa kanya. Sel&Epi: Ay. Oh sige po. Salamat. Sa susunod na pagkikita na lang ulit.
Dati lang, nangunguna yung section namin sa pagcheer sa apat kong kaklase nun. Ngayon, maglilipat na ng title si James. Kasabay na kaya nun yung pagsasabi na, Porwan, eto na yung huli nyung pagkikita? Wag naman sana. Ayoko.
Habang lumalabas kami ng gate, di ko mapigilang lumingon pabalik. Eto yung lugar na minsan nang naging saksi sa mga kahinaan ko sa buhay. Kasama ko to sa lahat ng achievements. Sa lahat ng happenings. Sa bawat tawa at iyak ng barkada. Yung Building A na tatlong taon kong tinirhan, yung init dun. Yung siksikang classroom. Lahat namimiss ko. Lalo yung mga taong kasama ko sa paghihirap. Sa lahat ng problem sa Physics. Sa lahat ng functions na tinuturo ni Mam Ana. Err. Ang cheesy ko.
Ayun. Nakalabas na ko Marcelo H. del Pilar National High School. Panahon para maggrow mag-isa. Panahon para lumibot pa sa ibang parte ng buhay. :)
Eto na yun, isa na ko sa alumni ng Marcelo. Nangako na nga ako nung graduation e. Habang tinititigan ko, nalulungkot ako lalo. Nakakaiyak pala. Ang hirap nila ilet go. Ang hirap ng malayo sila sa'yo. SILA LANG KASI e! (kasi e?)
Hi. Thanks for dropping by. BTW, everything here is under my spell. So don’t try to copy then paste something. Leave everything in here. Okay?
FYI. All things published here was one of those pieces happened in my enjoy-every-moment of my life. I'm a blogger since you'd find your way here. :) I'm not good in grammar so don't expect a perfect and straight one here. If you're unhappy, then you're free to leave.
» Young Lady. «
APRIL JOYCE ARANETA CANDOR
15 years young. Freshie at University of the Philippines Diliman Extension Program in Pampanga and currently taking up BA Business Economics. Unique and of course, one of a kind. Violet. Pictures. Photo editing. Food. is surely love.
Music lighten down our spirit and force us to reminisce something or even someone. All it takes is just one song to remember one simple and meaningful event in one's life.
Habang tinititigan ko, nalulungkot ako lalo. Nakakaiyak pala. Ang hirap nila ilet go. Ang hirap ng malayo sila sa'yo. SILA LANG KASI e! (kasi e?)